Eposy
Mahabharata
Mahabharata w oryginalnej wersji sanskryckiej składa się z 100,000 wersetów i jest najdłuższym eposem na świecie, której autorem jest mędrzec Vyasa. Powiada się, że Ganesha (Bóg o słoniowej głowie) spisał ją pod jego dyktando. Jest to urzekająca historia pięciu braci, Pandawów. Najstarszy brat Judisztira, ucieleśnienie Dharmy czyli prawości, traci swoje królestwo w grze hazardowej i musi udać na dwunastoletnie wygnanie ze swoimi braćmi, Bhimą, Ardżuną, Nakulą i Sahadevą oraz ich królową, Draupadi. W ciągu długich lat wygnania – u boku swego kuzyna, Pana Kriszny – przeżywają wiele fascynujących przygód i przygotowują się na nadchodzącą walkę przeciwko swemu wrogowi, Durjodanie. Serce tej epiki to Bhagawad Gita, nauka, którą Kriszna przekazuje Ardżunie na polu bitwy, symbolizującym walkę między wyższym a niższym umysłem.
Mahabharata fascynuje swoją niezliczoną ilością fantazyjnych splotów akcji i niezapomnianą galerią postaci, ukazującą szeroką gamę doświadczeń ludzkich.
Ramajana
Ramayana dosłownie oznacza ‘historię Ramy’, jednego z najstarszych eposów w literaturze sanskryckiej. Autor to mędrzec Valmiki. Epos opowiada historię życia Ramy i Sity, wcielenia Pana Narayana i jego małżonki Lakshmi. Rama oznacza Dharmę, cnotę prawości. Jest on uosobieniem idealnego syna, męża i męża stanu. Ramajana mówi o 14 latach życia księcia Ramy na wygnaniu wskutek intrygi na dworze swojego ojca, króla Daszaraty. Wierna swemy mężowi Sita oraz jego brat Lakshmana odchodzą wraz z Ramą na wygnanie. Pewnego dnia Sita porwana zostaje przez demona Rawanę. Małpiopodobny Bóg Hanuman, wraz ze swoją armią małp i niedźwiedzi pomaga Ramie pokonav armię Rawany i uratować Sitę. Te dramatyczne przygody i niesamowite postaci czynią z Ramajany – tuż obok Mahabharaty – najważniejsze dzieło literatury indyjskiej.